Το Δικαστήριο σε απόφασή του αναφορικά με την Υπόθεση 246/80, C. Broekmeulen κατά Huisarts Registratie Commissie αναφέρει ότι «Αν κατά το νομικό σύστημα ενός κράτους-μέλους, η φροντίδα για την εκτέλεση των διατάξεων που εξέδωσαν τα όργανα της Κοινότητος έχει ανατεθεί σε έναν επαγγελματικό οργανισμό, ο οποίος τελεί, μέχρις ενός ορισμένου σημείου, υπό τον έλεγχο της διοικήσεως, και αν ο οργανισμός αυτός θεσπίζει, μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, και σε συνεργασία με τις αρμόδιες διοικητικές αρχές, ένδικα μέσα, πρόσφορα να επηρεάσουν την άσκηση των δικαιωμάτων που παρέχει το κοινοτικό δίκαιο, το ωφέλιμο αποτέλεσμα αυτού του δικαίου επιβάλλει να δύναται το Δικαστήριο να αποφανθεί επί των ζητημάτων ερμηνείας και κύρους που είναι δυνατόν να ανακύψουν στο πλαίσιο μιας τέτοιας διαφοράς .
Από τα ανωτέρω προκύπτει ότι λόγω ελλείψεως πρόσφορου ενδίκου μέσου ενώπιον των τακτικών δικαστηρίων, επί θέματος, που αφορά την εφαρμογή του κοινοτικού δικαίου η επιτροπή προσφυγών, που έχει συσταθεί από έναν τέτοιο οργανισμό, ασκεί τα καθήκοντά της με την έγκριση των δημοσίων αρχών και λειτουργεί με την συνδρομή τους, και της οποίας οι αποφάσεις, που εκδίδονται κατ’ αντιδικία, αναγνωρίζονται πράγματι ως οριστικές, πρέπει να θεωρηθεί ως δικαστήριο ενός κράτους-μέλους κατά την έννοια του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΟΚ» (νυν Άρθρο 234).