19 Οκτωβρίου

Στις 18 και 19 Οκτωβρίου 2012, οι Αρχηγοί Κρατών και Κυβερνήσεων της ΕΕ συγκεντρώθηκαν στις Βρυξέλλες για ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αφιερωμένο στην οικονομική πολιτική, την ανάπτυξη και την απασχόληση. Πριν από τη συνάντηση αυτή, η Τριμερής Κοινωνική Σύνοδος Κορυφής συγκέντρωσε τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και εκπροσώπους εργοδοτών και εργαζομένων για να συζητήσουν τους τρόπους τόνωσης της ανάπτυξης και δημιουργίας ποιοτικών θέσεων εργασίας. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επανέλαβε τη σταθερή δέσμευσή του να αναλάβει αποφασιστική δράση για την αντιμετώπιση των εντάσεων στις χρηματοπιστωτικές αγορές, την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης και την τόνωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης. Επανεξέτασε προσεκτικά την εφαρμογή του Συμφώνου για την Ανάπτυξη και την Απασχόληση. Χαιρέτισε την πρόοδο που έχει σημειωθεί μέχρι στιγμής, αλλά ζήτησε επίσης ταχεία, αποφασιστική και προσανατολισμένη στα αποτελέσματα δράση για την εξασφάλιση της πλήρους και γρήγορης εφαρμογής του.
Σε συνέχεια της παρουσίασης της ενδιάμεσης έκθεσης για την Οικονομική και Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ), το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ζήτησε να προχωρήσουν κατά προτεραιότητα οι εργασίες σχετικά με τις προτάσεις για τον Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό με στόχο να συμφωνηθεί το νομοθετικό πλαίσιο έως την 1η Ιανουαρίου 2013 και συμφώνησε σε ορισμένες κατευθύνσεις για το σκοπό αυτό. Σημείωσε επίσης θέματα σχετικά με τα ολοκληρωμένα πλαίσια δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής και τη δημοκρατική νομιμότητα και λογοδοσία, τα οποία θα πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω. Συμφώνησε ότι η διαδικασία προς τη βαθύτερη οικονομική και νομισματική ένωση θα πρέπει να βασίζεται στο θεσμικό και νομικό πλαίσιο της ΕΕ και να χαρακτηρίζεται από ανοικτότατα και διαφάνεια προς τα κράτη-μέλη που δεν ανήκουν στη ζώνη του ευρώ και από σεβασμό της ακεραιότητας της Ενιαίας Αγοράς. Προσβλέπει σε έναν συγκεκριμένο και χρονικά προσδιορισμένο οδικό χάρτη που θα παρουσιαστεί στη συνεδρίασή του τον Δεκέμβριο του 2012, ώστε να μπορέσει να προχωρήσει σε όλα τα βασικά δομικά στοιχεία στα οποία θα πρέπει να βασιστεί μια πραγματική ΟΝΕ. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συζήτησε επίσης τις σχέσεις με τους στρατηγικούς εταίρους της ΕΕ και ενέκρινε συμπεράσματα σχετικά με τη Συρία, το Ιράν και το Μάλι.

Από την απόφαση του Δικαστηρίου αναφορικά με την Υπόθεση C-200/02 προκύπτει ότι «Το άρθρο 18 ΕΚ και η οδηγία 90/364/ΕΟΚ, σχετικά με το δικαίωμα διαμονής, απονέμουν στον μικρής ηλικίας ανήλικο υπήκοο κράτους μέλους ο οποίος διαθέτει τη δέουσα υγειονομική ασφάλιση και συντηρείται από γονέα, υπήκοο τρίτου κράτους, του οποίου οι πόροι επαρκούν ώστε να μην επιβαρύνει ο πρώτος τα δημόσια οικονομικά του κράτους-μέλους υποδοχής, δικαίωμα διαμονής αόριστης διάρκειας στο έδαφος του τελευταίου αυτού κράτους. Στην περίπτωση αυτή, οι ίδιες αυτές διατάξεις επιτρέπουν στον γονέα που έχει πράγματι την επιμέλεια του υπηκόου αυτού να διαμένει μαζί του στο κράτος-μέλος υποδοχής.
Συναφώς, η προϋπόθεση της υπάρξεως επαρκών πόρων, την οποία προβλέπει η οδηγία 90/364, δεν μπορεί να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ο ανήλικος υπήκοος πρέπει να διαθέτει προσωπικώς τέτοιους πόρους και δεν μπορεί να επικαλεστεί συναφώς πόρους ενός μέλους της οικογένειάς του. Πράγματι, μια τέτοια ερμηνεία θα προσέθετε στην προϋπόθεση αυτή μια απαίτηση σχετική με την προέλευση των πόρων η οποία θα αποτελούσε δυσανάλογη ανάμιξη στην άσκηση του θεμελιώδους δικαιώματος της ελεύθερης κυκλοφορίας και διαμονής το οποίο εγγυάται το άρθρο 18 ΕΚ, καθόσον δεν είναι απαραίτητη για την επίτευξη του επιδιωκομένου σκοπού, ο οποίος συνίσταται στην προστασία των δημόσιων οικονομικών των κρατών-μελών.
Εξάλλου, η εφαρμογή των εν λόγω ευνοϊκών κοινοτικών διατάξεων στους ενδιαφερομένους δεν μπορεί να αποκλειστεί με την αιτιολογία ότι ο έχων την επιμέλεια γονέας δημιούργησε, με τη διαμονή εντός κράτους-μέλους, τις συνθήκες που επιτρέπουν στο τέκνο που πρόκειται να γεννηθεί να αποκτήσει την ιθαγένεια άλλου κράτους-μέλους, ώστε ο ίδιος να αποκτήσει στη συνέχεια, τόσο για το τέκνο όσο και γι’ αυτόν, δικαίωμα διαμονής μακράς διάρκειας. Πράγματι, ο καθορισμός των προϋποθέσεων κτήσεως και απώλειας της ιθαγένειας εμπίπτει, κατά το διεθνές δίκαιο, στην αρμοδιότητα κάθε κράτους-μέλους, αρμοδιότητα η οποία πρέπει να ασκείται τηρουμένου του κοινοτικού δικαίου, δεν μπορεί δε ένα κράτος μέλος να περιορίζει τα αποτελέσματα της απονομής της ιθαγένειας άλλου κράτους-μέλους, επιβάλλοντας πρόσθετη προϋπόθεση αναγνωρίσεως της ιθαγένειας αυτής για να μπορεί να γίνει χρήση των προβλεπομένων από τη Συνθήκη θεμελιωδών ελευθεριών».