Ο Γερμανός Καγκελάριος Willy Brandt γίνεται ο πρώτος Αρχηγός Κυβέρνησης κράτους-μέλους των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, όπου εκφωνεί ομιλία σε ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην ομιλία μεταξύ των άλλων αναφέρεται σε ένα πρόγραμμα το οποίο διευκολύνει την πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και θεωρεί ότι πρέπει να εφαρμοστεί άμεσα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στην πρόοδο που πρέπει να σημειωθεί προς την οικονομική και νομισματική ένωση, την περιφερειακή πολιτική, την κοινωνική πολιτική και στην μεγαλύτερη ανάπτυξη της Κοινής Γεωργικής Πολιτικής, μέχρι το τέλος του έτους. Επιπλέον, αναφέρεται στην βελτιώσει που πρέπει να σημειώσει η Κοινότητα όσον αφορά την χρηματοοικονομική της συμπεριφορά. Επιπροσθέτως, στο πρόγραμμα αυτό προτείνει την ενδυνάμωση του Ευρωπαϊκού Κοινοβούλιο ώστε να μπορεί έχει λόγο στα κοινοτικά θέματα. Παράλληλα, κάνει λόγο στην πρόοδο που πρέπει να σημειώσει η Κοινότητα αναφορικά με τις εξωτερικές της σχέσεις μέχρι τη λήξη του έτους. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στο ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Κοινότητα όσον αφορά τη σταθερότητα και την ειρήνη στην Μεσόγειο και στον καθορισμό του πλαισίου των σχέσεων και συνεργασίας με τις ΗΠΑ, τη Σοβιετική Ένωση και τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης. Επιπλέον, προτρέπει οι συναντήσεις των Αρχηγών Κρατών και Κυβερνήσεων να γίνονται σε πιο τακτική βάση και τα αποτέλεσμα των συναντήσεων αυτών να μπορούν να οδηγούν στην προώθηση της συνεργασία από όλους τους σχετικούς φορείς. Τέλος, δεν παραλείπει να αναφερθεί στην άμεση ανάγκη ανάληψης ξεκάθαρων και ρεαλιστικών προτάσεων που θα ανοίγουν το δρόμο προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία αποτελεί βασικό στόχο επίτευξής πριν το τέλος της δεκαετίας.
13 Νοεμβρίου
Γεγονότα
Πρώτη Ομιλία Αρχηγού Κυβέρνησης σε Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
Απόφαση του Δικαστηρίου με Αναφορά στην Εφαρμογή των Ευρωπαϊκών Οδηγιών
Το Δικαστήριο στην απόφασή του σχετικά με την Υπόθεση C-106/89, αναφέρει ότι «Εφαρμόζοντας το εθνικό δίκαιο, είτε πρόκειται για προγενέστερες είτε για μεταγενέστερες της οδηγίας διατάξεις, ένα εθνικό δικαστήριο, που καλείται να το ερμηνεύσει, οφείλει να πράξει τούτο κατά το μέτρο του δυνατού υπό το φως του κειμένου και του σκοπού της οδηγίας, ώστε να επιτευχθεί το αποτέλεσμα που επιδιώκεται από την τελευταία, συμμορφούμενο έτσι προς το άρθρο 189, τρίτο εδάφιο, της Συνθήκης (νυν άρθρο 249) ».
Η Σουηδία Ψηφίζει για την Ένταξή της στην ΕΕ
Σε δημοψήφισμα που διενεργήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1994, οι πολίτες της Σουηδίας κλήθηκαν να αποφασίσουν σχετικά με το μέλλον της χώρας όσον αφορά την ένταξή τους στην ΕΕ. Το αποτέλεσμα της καταμέτρησης έδειξε ότι το 52,2% των ψηφοφόρων τάχθηκε υπέρ της προσχώρησης στην Ένωση.
Η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση αποφασίζει τη σταδιακή μεταφορά των αρμοδιοτήτων στην ΕΕ
Η Συνθήκη της Λισαβόνας περιλαμβάνει ρήτρα συλλογικής άμυνας [άρθρο 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης για την ΕΕ] στο πλαίσιο των κανόνων της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας (ΚΠΑΑ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όταν ένα κράτος μέλος της ΕΕ αποτελεί αντικείμενο ένοπλης επίθεσης στο έδαφός του, τα άλλα κράτη-μέλη πρέπει να το συνδράμουν με οποιοδήποτε μέσο διαθέτουν. Οι εν λόγω δεσμεύσεις πρέπει να συνάδουν με τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει τα κράτη-μέλη ως μέλη του ΝΑΤΟ.
Το άρθρο 42 παράγραφος 7 της Συνθήκης για την ΕΕ στηρίζεται στη Συνθήκη των Βρυξελλών (όπως τροποποιήθηκε το 1954) δυνάμει της οποίας συγκροτήθηκε η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ), μια αμυντική συμμαχία 10 δυτικοευρωπαϊκών χωρών, οι οποίες μαζί με τον Οργανισμό Βορειοατλαντικού Συμφώνου, αποτελούσαν τον βασικό εγγυητή της ευρωπαϊκής ασφάλειας μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 13 Νοεμβρίου 2000 στη Μασσαλία, το Συμβούλιο Υπουργών της ΔΕΕ συμφώνησε να μεταφέρει σταδιακά τις δυνατότητες και τα καθήκοντά της στην ΚΠΑΑ η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ). Τελικά, η ΔΕΕ έπαυσε να υφίσταται τον Ιούνιο του 2011.
Αυστηρότερα Μέτρα για την Ασφάλεια των Συνόρων
130 άτομα χάνουν τη ζωή τους σε μια σειρά συντονισμένων τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Λίγο αργότερα οι Υπουργοί της ΕΕ συμφωνούν στη λήψη αυστηρότερων μέτρων για την ασφάλεια των συνόρων γύρω από τον χώρο Σένγκεν, όπου δεν απαιτούνται διαβατήρια.
