Τα μεσάνυχτα, στις 31 Δεκεμβρίου 2001, άρχισε η τελευταία φάση της μεταφοράς και οι Ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να λαμβάνουν (και να ξοδεύουν) τα πρώτα τους ευρώ.
Τα μεσάνυχτα, στις 31 Δεκεμβρίου 2001, άρχισε η τελευταία φάση της μεταφοράς και οι Ευρωπαίοι πολίτες άρχισαν να λαμβάνουν (και να ξοδεύουν) τα πρώτα τους ευρώ.
Στις 31 Δεκεμβρίου 1998, οι Υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ συνεδρίασαν στις Βρυξέλλες. Στη συνεδρίαση προήδρευσε ο Rudolf Edlinger, Ομοσπονδιακός Υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας.
Κύριο θέμα της συνεδρίασης, ήταν η έγκριση του Κανονισμού που καθορίζει αμετάκλητα τους συντελεστές μετατροπής μεταξύ του ευρώ και των νομισμάτων των 11 πρώτων κρατών-μελών που υιοθετούν το ενιαίο νόμισμα (Βέλγιο, η Γερμανία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιρλανδία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, οι Κάτω Χώρες, η Αυστρία, η Πορτογαλία και η Φινλανδία). Κατόπιν πρότασης της Επιτροπής και διαβούλευσης με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ο Κανονισμός εγκρίθηκε με ομοφωνία, και η ισχύς του ξεκίνησε από την 1η Ιανουαρίου 1999, όπου ξεκινά το τρίτο και τελευταίο στάδιο προς την Οικονομική και Νομισματική Ένωση.
Τα πρώτα τρία χρόνια ήταν ένα «αόρατο» νόμισμα το οποίο χρησιμοποιούταν μόνο για λογιστικούς σκοπούς και ηλεκτρονικές πληρωμές. Την 1η Ιανουαρίου 2002, οπότε τέθηκαν σε κυκλοφορία τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα του ευρώ, ξεκίνησε σε 12 χώρες της ΕΕ (στις 11 ανωτέρω συν της Ελλάδας), η μεγαλύτερη στην ιστορία μετάβαση σε ένα νέο νόμισμα.