Paul-Henri Spaak

Ένας από τους μεγάλους πρωτεργάτες της ΕΕ που βίωσαν τις φρικαλεότητες του πιο αιματηρού αιώνα της Ευρώπη. Ο Paul-Henri Spaak, ο οποίος φυλακίστηκε από τους Γερμανούς κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών της εξόριστης βελγικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου.
Μέσα στα ερείπια που άφησε πίσω του ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, ο Spaak διέκρινε την ευκαιρία να γίνει η Ευρώπη μια ισχυρή και ειρηνική ήπειρος μέσω της οικονομικής και πολιτικής συνεργασίας.
Όσο ήταν εξόριστος στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια του πολέμου, από κοινού με τους ομολόγους του από τις Κάτω Χώρες και το Λουξεμβούργο, ο Spaak σχεδίασε την υλοποίηση ενός καινοτόμου και εξαιρετικά μεγαλεπήβολου σχεδίου: μιας τελωνειακής ένωσης μεταξύ του Βελγίου, των Κάτω χωρών και του Λουξεμβούργου.
Το 1944 το σχέδιο καρποφόρησε, και γεννήθηκε η Μπενελούξ. Εντός των συνόρων των τριών αυτών χωρών θα ήταν εγγυημένη η ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων, προσώπων, αγαθών και υπηρεσιών. Το σχέδιο αυτό θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για την περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Για τον Spaak, η ενοποίηση των χωρών μέσω της σύναψης δεσμευτικών συμβατικών υποχρεώσεων αποτελούσε το αποτελεσματικότερο μέσο για την εξασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας. Συνέβαλε στην επίτευξη των στόχων αυτών ως Πρόεδρος της πρώτης ολομέλειας των Ηνωμένων Εθνών (1946) και ως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ (1957–1961). Ο Spaak διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στη διαμόρφωση του περιεχομένου της Συνθήκης της Συνθήκης της Ρώμης. Στη διάσκεψη της Μεσσήνης, το 1955, οι έξι συμμετέχουσες κυβερνήσεις τον διόρισαν πρόεδρο της επιτροπής εργασίας που επεξεργάστηκε τη Συνθήκη.